เชค
ดาวูดท่านมีลูกศิษย์และคนนับถือมากมายและหนึ่งในนั้นเป็นพ่อค้าจากเปอร์เซีย(อิหร่านปัจจุบัน) พ่อค้าคนนี้จะมาหาท่านทุกเสมอที่เรือมาแวะปาตานี วันหนึ่งเขามาเยี่ยมท่านพร้อมของขวัญจากเปอร์เซียคือ
กุหลาบ ซึ่งในยุคนั้นถือเป็นของหายากมาก และมีแต่ในบ้านเรือนของเศรษฐีและ รายา เท่านั้น
ท่านขอบคุณก่อนจะนำกุหลาบกระถางนั้นมาขยายพันธุ์ จากกุหลาบกระถางเดียวท่านขยายพันธุ์จนเต็มลานบ้านท่าน ก่อนที่ท่านจะนำมันไปปลูกที่โรงเรียนสอนศาสนาของท่านและสุเหร่าใกล้บ้าน
สีและกลิ่นของกุหลาบทำให้คนที่มาที่สุเหร่าประทับใจ และอยากได้จึงมาขอกับท่าน
เชคท่านไม่หวงอะไร ท่านตัดแบ่งให้ทุกคนที่มาขอ
จากข่าวนี้เองทำให้คนทะยอยมาขอขึ้นเรื่อยๆจนแทบหมดสุเหร่า
ท่านเชคดาวูดก็ไปนำที่บ้านและโรงเรียนท่านมาให้
ซึ่งนั้นสร้างความไม่พอใจแก่ศิษย์ที่เรียนในโรงเรียนท่าน เพราะเห็นกุหลาบลดลงไปและกลิ่นไม่หอมมากเหมือนเดิม
"อาจาร์ย
ท่านหยุดแจกเถอะ กุหลาบลดลง พื้นที่สวนโรงเรียนไม่สง่าสวยดั่งเดิมแล้ว"
เชคดาวูดพยักหน้ารับ แต่ท่านก็ยังให้กิ่งพันธุ์อยู่ดี จนเหลือเพียงกอกุหลาบไม่กี่กอในสุเหร่า
โรงเรียน และบ้านท่าน
บัดนี้ไม่มีกลิ่นกุหลาบอีกแล้ว ไม่มีซุ้มกอสวยๆของกุหลาบที่เคยเห็นเกลื่อนตา
ลูกศิษย์คนเดิมจึงเดินไปหาเชคดาวูดอีกครั้งหนึ่ง
"ท่านอาจาร์ย ท่านดูสิการแจกกุหลาบของท่านทำให้ตอนนี้สุเหร่าไม่งดงามเหมือนเดิม ไม่มีกลิ่นหอมเหมือนเดิม"
เชคดาวูดยิ้มก่อนจะหันไปตบบ่าลูกศิษย์
"วันนี้ปีหน้ากุหลาบก็จะเต็มสุเหร่าเช่นเดิม กลิ่นหอมก็จะกลับมา
และ
วันนี้ปีหน้ากุหลาบที่เราแจกไปจะบานสะพรั่งทั้งหมู่บ้าน และหอมหวลทั้งหมู่บ้าน "
"ทั้งหมู่บ้าน"ลูกศิษย์อุทานชึ้น ใช่แล้วเขาไม่นึกไม่ถึงเลย กุหลาบทั้งหมู่บ้านงดงามขนาดไหน
“ถึงเวลานั้น ถึงเราไม่ปลูกกุหลาบกลิ่นหอมก็ลอยเข้าสุเหร่าอยู่ดี
กุหลาบก็เหมือนความรู้ บางคนห่วงความรู้แล้วเก็บไว้กับตัวเอง
ก็เหมือนสุเหร่าที่เต็มไปด้วยกุหลาบสดใส แต่หมู่บ้านรอบตัวก็หม่นหมองไม่มีอะไร
ผู้รู้ที่แท้ต้องแบ่งความรู้ เพราะความรู้ที่แบ่งไป จะเบ่งบานและกว้างไกล
การเก็บกุหลาบไว้ที่สุเหร่า ก็มีแต่คนในสุเหร่ารู้วิธีดูแลขยายพันธุ์ ตายไปกุหลาบก็สูญพันธุ์
การแจกจ่ายจึงช่วยดำรงกุหลาบอยู่ต่อไป
เยี่ยงเดียวกับท่านศาสดาที่กระจายความรู้ออกไป ให้มันยั่งยืนและเติบโต”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น