"มากันทำไมไม่รู้"ป๋าพึมพัมระหว่างผมกำลังเลื่อนประตูเข้าบ้าน
"มาหาป๋าไง"ผมตอบพลางๆล๊อดประตูเหล็กทางเข้าบ้าน
"มาหาทำไมละ"ป๋าพูดพลางบิดขี้เกียจ
"ป๋าไม่รู้เหรอ?"ป๋ามองหลังผมถามก่อนจะยิ้มให้
"ไม่ใช่ไม่รู้แต่ป๋าไม่เห็นประโยชน์"
ตั้ง
แต่ป๋ารับตำแหน่งใหม่ที่สูงกว่าเดิม บ้านเราก็เปลี่ยนไป
จากเดิมที่เงียบสงบมีแต่เราในครอบครัวก็กลับมีคนใหม่ๆเข้ามา
แขกจากกลุ่มและคนต่างเดินเข้าออกกันไปมาเต็มไปหมดจนดูอะไรๆก็ไม่เหมือนเดิม
มะ
เองก็ดจะไม่ชอบนักเพราะปกติ วันเสาว์-อาทิตย์
ถือเป็นวันครอบครัวที่เราทั้งหมดจะไปพักผ่อนร่วมกัน
ทั้งำปที่ยวหรืออยู่บ้านทำของกินกัน
แต่วันนี้เมื่อป๋ารับตำแหน่งใหม่
ทุกอย่างเปลี่ยนไป ทกๆเสาว์อาทิตย์ตั้งแต่ 9 โมงเช้าก็มีคนมาหา มาพบ
มาคุยฯลฯ จนสุดสัปดาหืแห่งครอบครัวหายไป
"เขาคงมาเพราะอยากให้ป๋าดันเขา
ขึ้นมาเป็นหัวหน้าแบบป๋ามั้ง"ผมพูดพร้อมเดินไปนั่งที่ระเบียงหน้าบ้าน
ป๋านิ่งก่อนส่ายหน้าแล้วหันมามองผม
"ป๋าได้ตำแหน่งมาไม่เห็นต้องไปเข้าหาใครๆแบบที่พวกเขาทำเลย ป๋าทำงาน ป๋าสอบ ป๋าเรียนต่อ ป๋าเลยได้เลื่อนตำแหน่ง
sigฟังป๋านะ เคยมีคนขอตำแหน่งผู้ปกครองจากท่านนบี
ท่านเลยบอกไว้ทำนองว่า"อย่าขออำนาจหรือตำแหน่ง เพราะการได้อำนาจจากการขอ จะไม่มีใครยอมรับอำนาจนั้นนอกจากคนให้"
ถ้าคนพวกนี้ขอป๋า ป๋าให้เขาก็จะได้การยอมรับจากป๋า แต่จะไม่ได้จากคนรอบๆเขาจะทำงานได้ไหม?
คนเราจะได้อะไรก็ต้องทำเอง หาเองไม่ใช่แบมือขอ"ป๋าพูดก่อนจะนั่งข้างๆผม
"ทำเองยากป๋า ขอป๋าให้ช่วยง่ายกว่า"ป๋าฟังผมพลางส่ายหน้า
"ก็
มั่วแต่รอความเมตตาไงเลยยืนเองไม่ได้ ไม่พัฒนาตัวเอง โทษทุกอย่าง
โทษทุกคนที่ไม่ให้โอกาศแต่ไม่เคยสร้างโอกาศให้ตัวเอง
เมื่อไหร่จะยืนเองได้ละ
มาม่าหนะปรุงง่ายแค่เติมน้ำร้อนก็กินได้
แต่คนทำมาม่าได้ทำก๋วยเตี่ยวได้ไหม?
ไม่ได้เพราะคิดง่ายๆมาตลอดรอแต่คนทำมาให้สำเร็จรูปไม่รู้จักสร้างเอง
แบบนี้จะไปไหน ทำอะไรก็แล้วแต่คนอื่นสิ"ป๋าหยุดพุดก่อนมองผมที่เริ่มเบื่อๆ ป๋าเข้าใจไม่ยากนัก ด้วยวัยเพียงเด็ก14-15 อย่างผมจะเข้าใจอะไรมากนักคงไม่ได้
"Sigพรุ่งนี้ไปปาโจ*ไหม?ป๋าวาสเราไม่ได้ไปน้ำตกนานแล้วนะ"ผมพยักหน้าก่อนเดินเข้าบ้านไปบอกมะให้เตรียมของกินสำหรับพรุ่งนี้
2-3เดือน
ต่อมา ผู้คนที่วนเวียนมาที่บ้านก็เริ่มหายไป
เพราะเขาต่างรู้ถึงนิสัยป๋าที่จะช่วยคนทำงาน คนเก่งไม่ใช่คนช่างประจบ
ช่างขอฯลฯ ซึ่งนั้นทำให้ชีวิตเรากลับมาจนทำให้เราลืมมันไปหมดสิ้น
วันนึงเมื่อผมเรียนจบ ผมออกหางานและไม่ใครรับโดยให้เหตุผลกับผมว่า
"คุณไม่มีประสบการณ์"ผมโวยวาย หงุดหงิด สิ้นหวัง ที่ไม่มีคนให้โอกาศ
แล้วตอนนั้นผมก็นึกได้
"ก็
มั่วแต่รอความเมตตาไงเลยยืนเองไม่ได้ ไม่พัฒนาตัวเอง
โทษทุกอย่างทุกคนที่ไม่ให้โอกาศแต่ไม่เคยสร้างโอกาศให้ตัวเอง
เมื่อไหร่จะยืนเองได้ละ
มาม่าหนะปรุงง่ายแค่เติมน้ำร้อนก็กินได้
แต่คนทำมาม่าได้ทำก๋วยเตี่ยวได้ไหม?
ไม่ได้เพราะคิดง่ายๆมาตลอดรอแต่คนทำมาให้สำเร็จรูปไม่รู้จักสร้างเอง
แบบนี้จะไปไหน ทำอะไรก็แล้วแต่คนอื่นสิ"
คำพูดป๋าย้อนกลับมาให้ผมคิด
ผมเริ่มถามตัวเองว่าการโวยวาย การเกเรเพื่อร้องขอนั้น มีประโยชน์ไหม?
การได้มาเพราะเขาสมเพช ดีไหม?
หากไม่มีใครให้โอกาศ เราก็ต้องสร้างให้ตัวเอง
ผมตัดสินใจเริ่ยนเพิ่มทันที ทั้งภาษาและคอมพิวเตอร์ ไปทำกิจกรรมต่างๆเพื่อให้ตัวเองมีผลงานมีประสบการณ์
งานฟรีมีที่ไหนทำหมด ขอให้ตัวเองมีโอกาศได้ทำงาน
แล้วผมก็ได้งาน
ผมได้งานกับชาวต่างชาติ เพราะเขาต้องการคนพูดภาษาเดียวกับเขาได้ ผมทำคอมได้ตามที่เขาต้องการ และผมมีประสบการณ์ในการทำงาน
ผมหันกลับไปวันที่ผ่านมาอย่างสบายใจ หากรักแต่จะรอคอยหรือขอจากใคร ผมอาจจะยังเป็นคนตกงาน
นบีท่านกล่าวไว้ว่า
"มือที่อยู่บน(ผู้ให้)
ย่อมดีกว่ามือที่อยู่ล่าง(ผู้รับ)"
ประโยคง่ายๆที่ทำยากยิ่ง
ป๋าได้พูดพร้อมทำให้ดู เป็นตัวอย่าง เป็นก้าวย่างให้ลูกๆตาม
**********************************************
อธิบายเพิ่ม
ปาโจ-น้ำตกมี๙ขั้นของจัหวัดนราธิวาสอยุ่ ที่อำเภอบาเจาะ มีพลับพลาที่ประทับของ ร 7 ตั้งอยู่ในอาณาบริเวญด้วย
มะ-แม่
ป๋า-พ่อ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น